Katten hebben de naam autistisch te zijn. Er is zelfs een boek dat met behulp van foto's van katten het syndroom van Asperger (een 'milde' vorm van autisme) uitlegt. Het boek heet: Alle katten hebben Asperger.
Ik heb verschillende katten gehad en ik heb gezien dat, net als bij mensen, elke kat autistische trekjes heeft. Katten zijn eigengereid. Maar je hoeft niet eigengereid te zijn om autistisch te zijn. En als je autistisch bent, betekent dat helemaal niet dat je automatisch eigengereid bent, al lijkt dat voor de buitenwereld wel zo.
Tjip kan niet tegen drukte. Wanneer iemand op schoenen in huis loopt, is ze al van haar à propos, zelfs als diegene schoenen met rubber zolen draagt. Ze is ook overgevoelig voor aanrakingen. Als je haar op haar rug aait, kan je na een aai of 6 een haal verwachten. Je mag alleen haar koppie aaien.
In bed onder de dekens voelt ze zich het veiligst. Daar valt niemand haar lastig en als iemand haar lastig valt door in bed te stappen, blijft ze liggen waar ze ligt: "Je mag erbij, graag zelfs, maar je gaat maar ergens om me heen liggen. Ik lig."
Dat zijn autistische trekjes. Sociaal is ze echter ook. Ze komt geregeld bij ons zitten in de hoop dat we niet teveel rumoer maken. Gelukkig voor haar zijn Mister MainDreams en ik ook geen grote fans van drukte.
Tjip zit dan tussen ons in en als we haar achter haar oren kriebelen, kan ze erg tevreden knorren en worden we om beurten getracteerd op tientallen kopjes.
Op de headerfoto ligt Tjip op de grond met haar linkerpoot naar voren gestoken. Alsof een mens zijn hand uitsteekt om contact te zoeken. Ze heeft een boze blik in haar oog, maar ze kijkt ook een beetje angstig. Je ziet maar één oog, omdat ik haar in detail gefotografeerd heb. Door de smalte van de foto lijkt het alsof Tjip door een spleet kijkt en dat doe je als autist eigenlijk ook, want je ziet het geheel niet of niet meteen. Niet te verwarren met tunnelvisie! Tunnelvisie is echt iets anders. Iemand met autisme ziet anders, maar ziet net zoveel, zo niet meer dan neurotypische mensen.
Het detail in de foto, de boos-angstige blik die niet strookt met de uitgestoken poot en de uitvergroting van de foto waardoor het lijkt of Tjip vlak voor je neus zit, komt aardig overeen met hoe ik de wereld zie:
- Ik zie eerst alleen stukjes, daarna komt pas een overzicht van het plaatje wat een neurotypisch iemand meteen ziet. Dat duurt nanoseconden, maar die nanoseconden zijn erg vermoeiend, omdat het proces van stukjes zien en daar een overzicht van brouwen continu doorgaat zolang ik mijn ogen open heb;
- Ik zie dingen ook vaak uitvergroot, alsof ze op me afkomen. Dat kan wel eens eng zijn, als je op de fiets zit en het lijkt alsof de auto die naast je rijdt opeens op je inrijdt. Gelukkig heeft de ervaring geleerd dat die waarneming anders is dan wanneer een auto echt op je afkomt.
Angst is een emotie die mensen met een autisme spectrum stoornis (ASS) helaas heel vaak moeten ondergaan; - De blik in mijn ogen strookt niet altijd met hoe ik me voel. Ik kan heel chagrijnig kijken en toch blij zijn. Daar ben ik me dan niet van bewust.
Ook vind ik dat de blik van anderen vaak niet strookt met hoe zij zich voelen of wat zij eigenlijk uitdragen. Geregeld heb ik het idee dat neurotypische mensen dat expres doen om niet het achterste van hun tong te laten zien of geen gezichtsverlies te lijden. Ik noem dat non-verbaal liegen;
- Ik steek geregeld figuurlijk mijn hand uit om contact te maken; een complimentje aan iemand op straat als ik vind dat diegene een mooie jas aanheeft, of een grapje als ik zie dat iemand dezelfde schoenen aanheeft als ik. Dat is eergisteren nog gebeurd;
Mooi geschreven, wellicht wel je nieuwe talent?
BeantwoordenVerwijderen